درنشست شهر و دوچرخه؛ رویكردها و تجارب عنوان شد؛
دوچرخه سوار برهم زننده نظم دیكته شده بر فضای اجتماعی است
مبل زیبا: نشست شهر و دوچرخه؛ رویكردها و تجارب در خانه گفتمان شهر برگزار گردید.
به گزارش مبل زیبا به نقل از مهر، «یعقوب آزاده دل»؛ مدیر واحد توسعه سیستم های حمل و نقل پاك معاونت حمل و نقل و ترافیك شهرداری تهران در سخنان كوتاه تصریح كرد: خودِ من دغدغه هوای پاك را داشتم و با دوچرخه همه تهران را رفتم و دیدم و واقعا باید اعتراف كنم هیچ خیابانی در تهران مناسب دوچرخه نیست. با این شرایط، در طرح جامع ترافیك، برای دوچرخه سواری تنها گفته شد كه تسهیلات مهیا شود، در همین حد! حالا اما كار به جایی رسیده كه خانه های دوچرخه، دو سال است كه بسته شده اما از جانب دیگر تعداد دوچرخه سواران بیشر شده اند. وی در انتها تصریح كرد: باید دیدگاه ها عوض شود و حتی قوانین تغییر كند تا دوچرخه و دوچرخه سواران دیده شود. دیگر سخنران این جلسه، «الهام فخاری»؛ عضو شورای شهر تهران بود. او با ذكر این نكته كه باید بررسی شود چرا طی یكی دو دهه گذشته، دوچرخه از زندگی مردم برچیده شد؛ سه پیشنهاد را برای رواج دوباره آن مطرح كرد: نخست آنكه دوچرخه سواری بعنوان مُدِ اجتماعی و نه رفتار روشنفكرانه تسری یابد. دیگر آنكه، باید روی جوانان سرمایه گذاری صورت گیرد و سوم این است كه بعنوان یك رفتار لذت بخش، میان مردم كه زندگی غمگین و پرتنش دارند، گسترش یابد. در این میان، برای سیاست های ترویج اجتماعی، باید از موثران جامعه كمك گرفت. وی افزود: باید اعتماد عمومی جلب شود و كمپین ها اثرگذاری خویش را عمق ببخشند تا مردم دیگر دوچرخه سواری را نه یك رفتار فانتزی و لوكس و برای تفریح و سرگرمی كه وسیله ای برای رفت و آمد بدانند. همینطور می توان دوچرخه سواری را بعنوان یك رفتار پیشگیرانه برای آلودگی هوا رواج داد و اینكه، مهم ترین رقیب دوچرخه، خودرو نیست، موتور است؛ اینكه در تصادف خودرو و موتور، حتی اگر موتور مقصر باشد، پنجاه پنجاه مقصر است اما در تصادف خودرو و دوچرخه، دوچرخه هیچ حقی ندارد. باید دوچرخه چنان مهم شود كه قوانین هم برایش تغییر یابد. سپس، «شهاب الدین كرمانشاهی»؛ استادیار دانشكده شهرسازی دانشگاه تهران برای حاضران سخن گفت. او درباره یك نظرسنجی از ۲۵۰ دانشجو یاد كرد كه مبحث آن تكنولوژی دوچرخه برقی بود. او درباره نتیجه این نظرسنجی بیان داشت: ۹۲ درصد آنها طی دو هفته، دوچرخه سوار نشده بودند و ۴ درصد ۲ ساعت بهره برده بودند، یك سوم آنان اصلا دوچرخه نداشتند و آنها هم كه داشتند غالبا استفاده شان تفریحی و ورزشی بود، با این وجود، ۸۵ درصد علاقه داشتند دوچرخه داشته باشند، ۸۰ درصد آنها دوچرخه سواری را نماد و نشانه بی بضاعت بودن نمی دانستند، ۶۰ درصد اما نگران سرقت دوچرخه بودند، ۴۳ درصد هم نگران آلودگی هوا و شیب خیابان ها بودند و ۷۰ درصد گفته اند اگر دوچرخه برقی باشد، تمایل دارند استفاده كنند. شاید این نوع دوچرخه مناسب كسانی باشد كه بخواهند از آن بعنوان وسیله حمل و نقل استفاده كنند و باآنكه میزان فعالیت آن كمتر از دوچرخه عادی است، در مقیاس كوچك و برای آنانی كه دافعه دارند، اثرگذاری خوبی خواهد داشت. وی ادامه داد: به هر روی، هر نوع و شكل دوچرخه حس شادی و توانمندی را بالا می برد و لبخند دوچرخه سوار نه شوآف كه یك واقعیت است. آخرین سخنران، «علی آخرتی»؛ انسان شناس بود. او از منظری دیگر به این رفتار اجتماعی نگاه كرد و اظهار داشت: تجربه دوچرخه سواری در فضاهای عمومی با استفاده از دوچرخه سوار با اطراف شكل می گیرد و برهم زننده نظم دیكته شده بر فضاست. چونكه در جایی كه فضای عمومی در كنترل حاكمیت باشد، دوچرخه سوار نظم اجتماعی را بر هم می زند. دوچرخه سوار نه پیاده است و نه سواره، بلكه مرز این دو است و حتی خویش را هر دو و یا هیچ یك تعریف می كند و نظم جدید را پیشنهاد می دهد. وی افزود: با بازتعریف فضا، می توان شهر دیگری را تعریف كرد. دوچرخه سوار با حضور لغزان خود، نه هیچ نظارتی را بر خود می پذیرد و نه مانندِ به تعبیرِ میشل فوكو؛ «بدن های رام»، هرجا تشخیص داده شود، در معابر شهری به زیرگذر و پل هوایی هدایت می گردد. دوچرخه هم وسیله بازی و سرگرمی است و هم وسیله حمل و نقل. دوچرخه به دوچرخه سوار اجازه پرسه زنی در شهر را می دهد و به همین سبب، اتوبان ها فضاهای جذابی برای دوچرخه سوار نیستند. وی خاطرنشان ساخت: نباید از فضاهای بینابینیِ شهری ترسید كه خنثی و عریان شوند و البته دوچرخه كمك می نماید تا دوچرخه سوار، شهر را متفاوت و با فصل ها، صداها، بوها و رنگ های مختلف تجربه كند. و در پایان، بخش هایی از كتاب «در ستایش دوچرخه» اثر مارك اوژه؛ انسان شناس فرانسوی را برای حضار قرائت كرد.
این مطلب را می پسندید؟
(2)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب