روایت میدانی از حال و هوای متروپل آبادان؛
مردم همه پای کار متروپل هستند
به گزارش مبل زیبا درباره متروپل هرکسی از زاویه و با هدف خود حرف می زند. در این گزارش پای صحبت یکی از خبرنگاران محلی آبادان نشسته ایم که برایمان از حال و هوای مردمی کمک ها می گوید.
خبرگزاری مهر؛ گروه مجله: این روزها بازار صحبت درباره آبادان و متروپل گرم است و هرکس از زاویه خود به آن می پردازد. ما فارغ از همه صحبت ها، از یکی از خبرنگاران و شاهدان عینی که از روز اول حادثه متروپل در صحنه حضور دارد خواستیم روایتش را از حال و هوای مردمی اطراف متروپل و وضعیت کمک های مردمی برای ما بنویسد.
این یادداشت روایتی است از آنچه که این روزها در متروپل می گذرد:
کسی باور نمی کرد ساختمانی که قرار بود محل خرید و شادمانی و کاسبی و بازی بچه ها و پاتوق جوانان شهر باشد، این طور همه را با فرو ریختنش شگفت زده کند. اما حادثه خبر نمی کند؛ می آید و تمام تصوراتت را از زندگی و آرامشی که داشتی بر هم می زند. متروپل در یک آن فروریخت و صدای ریختنش این دفعه برخلاف بسیاری اتفاقات دیگر در آبادان، به گوش کل مردم ایران رسید. آبادان را به این سبب «آبادان» می گویند که روزی به آبادانی و سرسبزی و طراوت معروف بوده. اگر جنگ نمی شد جمعیت این شهر باید چند برابر الآن می بود، ولی جنگ خیلی ها را از آبادان دور کرد. خطی که جنگ به چهره آبادان انداخت ماند و ماند و ماند. مردم به این زخم عادت کردند و سرسخت تر شدند. صبورتر شدند. هرچه روزگار خواست آنها را شکسته و خسته ببیند، خنده روی صورت مردم آبادان پهن تر و قشنگ تر شد. یک خنده نجیبانه و صمیمانه و قشنگ؛ از آنها که هیچ جا گیرش نمی آوری. همین الآن یک خنده قشنگ و ناب و دلبرانه را تصور کنید! دیدید؟ دارید یک پسر و زن و مرد آبادانی صورت سوخته را تصور می کنید که با خنده اش همه زیبایی های عالم را به تو نشان داده است. در لبخند نجیبانه اش هزاران حرف هست؛ هم رضایت و هم شکایت، هم خنده و هم شکوه. اما باز هم خنده است. هیچ شکوه ای چیزی از خنده بودن و صمیمی بودنش کم نمی نماید. در طول همه این سال ها اتفاقات زیادی خواستند این خنده و صمیمیت و همدلی را از مردم آبادان بگیرند. ولی آبادان بدون این صمیمیت و سادگی و مهربانی ذاتی، آبادان نیست.
متروپل که فرو ریخت، همه شوکه شدند. این خنده کمرنگ تر شد. یکی دو روز نمی دانستیم چه نماییم. مردم گیج بودند. ولی کم کم فهمیدیم باید مثل روزهای جنگ محکم باشیم. هرچه در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی، یکی به نیت لایک گرفتن، یکی کار سیاسی و جناحی، یکی وطن فروشی و یکی هم حمایت کورکورانه، فضای آبادان را سیاه تصویر می کنند، اینجا در نهایت غم و اندوه هم مردم سرپا و کنار هم اند. حالا هرکس از گوشه ای آمده و دارد کاری که از دستش برمی آید را انجام می دهد. بعضی ها وقتی که لازم بود و شرایط اقتضا می کرد به آواربرداری کمک می کردند و بعضی ها به خدمت رسانی به امدادگران و خانواده های چشم انتظاری که اطراف ساختمان جمع شده اند.
از روز اول که نه، ولی از روز دوم موکب های مردمی برپا شدند و آغاز به خدمت رسانی کردند. کار موکب ها اول با چای آغاز شد. هرکس با چندتا فلاسک و قوری و… که داشت بین مردم و امدادگران می آمد و نمی گذاشت تشنه بمانند. کم کم هرچه در توان داشتند می آوردند. از آب معدنی و آب میوه بگیرید، تا پخش شربت نعنا و شربت خاکشیر و شربت بیدمشک. از ساندویچ بندری بگیرید، تا ساندویچ الویه و ساندویچ پنیر گردو و ساندویچ خوراک سیب زمینی و چه و چه. من اینجا زن و شوهری را دیدم که از سر کارشان مرخصی گرفته بودند تا برای امدادگران غذا بیاورند. من اینجا خانواده هایی را دیدم که با هم جمع شده بودند تا هر وعده برای امدادگران و مردم غذای گرم درست کنند. همین دیشب بود که به خانه یکی از مردم رفتم و دیدم زنان آبادانی ساعت ۲ نصف شب درحال درست کردن غذای شبانه هستند. غذایی که طعم آنرا هیچ جای دنیا پیدا نمی کنید؛ چون که به دست زنان و دخترانی درست شده بود که جز نجابت و اصالت و محبت در آنها نمی یابی.
اگر از حال و هوای مردم در این روزهای می پرسید باید بگویم مردم کاملاً پای کار هستند. اینجا هر نیازی که وجود داشته باشند توسط خودم مردم آبادان درحال رفع و رجوع است. بعضی صفحات مجازی شماره حساب داده اند تا به نام متروپل و مردم آبادان کمک جمع کنند. اولاً باید بگویم مردم آبادان خیلی بدشان می آید از این که کسی به نام آنها کمک جمع کند. اینجا پول هست. خیلی ها هم می آیند و هر جایی که نیاز باشد خرج می کنند. از این نظر هیچ مشکلی نیست. اما ظاهراً بلاگرها بیشتر دغدغه خودشان را دارند. از احساس مردم استفاده می نمایند و کار خودشان را می کنند. برخی از این دخالت ها کار آواربرداری را هم سخت تر می کند. مثلا یک عده اندکی با پخش و توزیع لوازم آواربرداری بین مردم سبب می شوند کار آواربرداری تخصصی به وقفه بیفتد و فعالیت امدادگران با اختلال مواجه شود. من همین جا اعلام می کنم که به هیچکس در فضای مجازی کمک نکنید؛ مگر این که از موکب های مردم آبادان باشد. تحقیق کنید و به هیچ بلاگری کمک نکنید. مردم آبادان نیازی به این کمک ها ندارند. من بعنوان یک آبادانی اعلام می کنم که ما هیچ نیازی به جمع کمک در فضای مجازی نداریم. مردم آبادان همیشه کنار هم بوده اند و از کمک به هم دریغ نکرده اند. از اسب افتاده ایم، از اصل نیفتاده ایم. آبادان، آبادان است. اینجا درد هست، زخم هست، آه و غصه و دریغ هست، ولی مردم هنوز پشت هم اند و کنار هم. کافی است به فرقون پر از یخی نگاه کنید که جوان آبادانی آبمیوه های تگری اش را بین مردم و امدادگران پخش می کند. من این تصویر را، تصویر خانمهایی که غذا می پزند و پسرانی که غذا پخش می کنند و امدادگرانی که با امید و توکل و غیرت به دل آوار می زنند تا عزیزان ما را درآورند، فراموش نمی کنم. شاید روزی تلخی های متروپل کمرنگ یا فراموش شود، شاید خاطرات تلخ این روزهای سخت در ذهنمان ته نشین شوند، ولی این همدلی و همراهی و همدردی هیچوقت از صفحه ذهن مان پاک نمی شوند. آبادان، آبادان می ماند. آبادان، آبادان خواهد شد.
منبع: مبل زیبا
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب